Friedrich Meibohm, urodzony w Braniewie w 1609 roku, to postać, która odegrała znaczącą rolę w katolickiej duchowości warmińskiej. Jako duchowny katolicki, był szczególnie aktywny w swojej pracy teologicznej oraz w społeczności lokalnej.
Pełnił funkcję archiprezbitera elbląskiego oraz kanonika w Dobromieściu, co podkreśla jego wpływ na życie religijne regionu. W 1645 roku, Friedrich Meibohm został wybrany na sekretarza colloquium charitativum, co było ważnym wydarzeniem w kontekście dialogu i współpracy różnych grup religijnych tamtego okresu.
Jego działalność teologiczna oraz przywództwo w sprawach kościelnych pozostawiły trwały ślad w historii warmińskiego katolicyzmu.
Życiorys
Friedrich Meibohm przyszedł na świat w roku 1609. W 1627 roku rozpoczął swoje nauki w Alumnacie Papieskim w Braniewie, skąd następnie przeniósł się do Wilna. To właśnie tam przyjął święcenia kapłańskie oraz uzyskał doktorat z teologii. W wieku 27 lat objął zaszczytną funkcję proboszcza parafii św. Mikołaja w Elblągu, którą pełnił z oddaniem przez dwadzieścia lat, aż do swojej śmierci w 1656 roku.
Friedrich Meibohm był osobą znającą język polski, co pozwalało mu wygłaszać kazania również w tym języku. Jedną z jego kluczowych zasług było założenie ksiąg parafialnych w Elblągu, z których do czasów współczesnych przetrwała księga chrztów prowadzona od 1642 roku.
Rok 1643 przyniósł mu powołanie do jednej z istotnych ról, gdyż biskup Mikołaj Szyszkowski mianował go sekretarzem strony katolickiej na tzw. colloquium charitativum – ważnym zgromadzeniu katolików, luteran i kalwinistów, które miało miejsce w Toruniu w 1645 roku. Celem zjazdu było osiągnięcie jedności w wierze oraz zawarcie pokoju religijnego. Ostatnia sesja miała miejsce 1 listopada 1645 roku. Z ramienia katolickiego podpisały dokumenty biskupi Leszczyński i Tyszkiewicz, a protokół opracował Meibohm.
Jednakże, po tym wydarzeniu, luteranie oskarżyli Meibohma o błędne zapisy w protokołach, co stało się pretekstem do zerwania dalszych rozmów. Po dziesięciu latach, na skutek tych sporów oraz pretensji dynastycznych króla Jana Kazimierza, wybuchła wojna polsko-szwedzka, która trwała od 1655 do 1660 roku. Już 22 grudnia 1655 roku Elbląg skapitulował, a kościół św. Mikołaja został przekazany protestantom, podczas gdy katolikom udostępniono niewielką kaplicę św. Elżbiety.
Friedrich Meibohm zmarł 14 września 1656 roku, ale jego następca na stanowisku proboszcza został wyznaczony dopiero po zakończeniu wojny, co miało miejsce w 1660 roku, kiedy to ks. Szymon Wolfsbeck objął tę funkcję. Warto dodać, że Meibohm wydał drukiem szczegółowy opis zjazdu colloquium charitativum, a także wiele swoich mów i kazań po łacinie.
Przypisy
- Encyklopedia powszechna, Tom 18, Warszawa 1864 r.
- a b c d Mieczysław Józefczyk Elbląskie duchowieństwo katolickie na tle dziejów miasta 1246–1945, s. 135–139.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Iwo Roweder | Max Meinertz | Jan Marcin Stößel | Ernst Laws | Hermann Preuschoff | Paweł Jedzink | Franz-Reinhold Hildebrandt | Johann Josef Regenbrecht | Aloys Marquardt | Hermann Kolberg | Paul Romahn | Georg Grunwald | Paul Jedzink | Grzegorz Schönhoff | Georg Grimme | Bartłomiej Möller | Adalbert Wagner | Joseph Krause | Andreas Bönigk | Anton DitkiOceń: Friedrich Meibohm