Franz-Reinhold Hildebrandt

---

Życiorys

Franz-Reinhold Hildebrandt urodził się jako syn pastora Karla-Wilhelma Hildebrandta (1861–1939) i Margarete z domu Fleuch. Miał trzech starszych braci. Franz-Reinhold, podobnie jak jego bracia, uczęszczał do gimnazjum w rodzinnym Braniewie, gdzie uzyskał maturę 26 lutego 1925 roku. Po tym ważnym etapie życia, podjął studia z zakresu teologii protestanckiej, które odbywały się na uniwersytetach w Królewcu, Tybindze oraz Berlinie.

Po ukończeniu studiów, w 1932 roku przyjął święcenia pastoralne i rozpoczął pracę jako pomocnik pastora w Zaborowie. W roku 1933 objął stanowisko pastora w Gołdapi. Franz-Reinhold Hildebrandt wyróżniał się zaangażowaniem w ruch Kościoła Wyznającego (niem. Bekennende Kirche), sprzeciwiającego się ówczesnemu narodowemu socjalizmowi, co doprowadziło do jego trzykrotnego aresztowania w okresie narodowego socjalizmu. Był również członkiem Ewangelickiego Kościoła Unii Staropruskiej, a po pewnym czasie został powołany do służby wojskowej.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej, Hildebrandt aktywnie uczestniczył w odbudowie Kościoła ewangelickiego w Niemczech. W 1946 roku został prepozytem w Halberstadt oraz Quedlinburgu, a ponadto pełnił rolę duszpasterza w kolegiacie św. Serwacego w Quedlinburgu. Od 1 października 1952 do dnia przejścia na emeryturę, który miał miejsce 31 sierpnia 1972 roku, sprawował funkcję przewodniczącego Unii Kościołów Ewangelickich. Dodatkowo, od 1961 roku był dyrektorem Ewangelickiej Akademii Badawczej oraz kaznodzieją w berlińskiej katedrze. W 1978 roku zdecydował się na przeprowadzkę z Berlina Wschodniego do Kolonii.

Wyróżnienia

W 1959 roku, Franz-Reinhold Hildebrandt został uhonorowany tytułem doktora honoris causa przez Wydział Ewangelicko-Teologiczny Uniwersytetu w Münster.

---

Oceń: Franz-Reinhold Hildebrandt

---