Leopold von Dallmer

---

Życiorys

Pochodzenie

Leopold Dallmer pochodził z rodziny z wojskowymi tradycjami. Jego ojcem był pruski rotmistrz Karl Friedrich Dallmer, który żył w latach 1787-1867. Matką Leopolda była Emilie Neumann, która zmarła w 1882 roku.

Kariera wojskowa

Od najmłodszych lat kształcił się w instytucjach wojskowych, uczęszczając do szkół kadetów najpierw w Chełmie, a później w Berlinie. W dniu 4 lipca 1844 roku otrzymał mianowanie na podporucznika w 1. inspekcji inżynieryjnej pruskiej armii. Już w sierpniu tego samego roku został przeniesiony do 2. oddziału pionierów.

Leopold Dallmer kontynuował swoją edukację w Zjednoczonej Szkole Artylerii i Inżynierii od października 1844 do czerwca 1846. Po ukończeniu nauki dołączył do 1. rezerwowej kompanii inżynieryjnej stacjonującej w Luksemburgu. W kolejnych latach zdobywał doświadczenie w 3. oraz 1. inspekcji inżynieryjnej, pracując w różnych miejscach, takich jak Grudziądz, Królewiec i Giżycko.

Po zakończeniu akademii wojennej uzyskał stopień pierwszego porucznika i został przydzielony do Twierdzy Szczecin. W maju 1859 roku został mianowany kapitanem oraz objął dowództwo 3. kompanii 2. oddziału saperów. W czasie mobilizacji związanej z wojną w Sardynii Dallmer służył w VII. Korpusie Armijnym. Wkrótce po jego powrocie do Twierdzy Królewiec, w listopadzie 1860 roku, został przeniesiony do 2. inspekcji inżynieryjnej Twierdzy Nysa.

Od 7 maja 1861 roku Dallmer dowodził 22. pułkiem piechoty, a od 2 lipca 1862 roku został szefem kompanii w wschodniopruskim pułku piechoty nr 44. W 1866 roku, z tym oddziałem, brał udział w bitwach pod Trutnovem i Sadową w trakcie wojny z Austrią, co zostało uwieńczone odznaczeniem Orderem Orła Czerwonego IV Klasy z mieczami.

Po zawarciu pokoju w Pradze w 1866 roku Dallmer otrzymał awans na majora. W październiku 1867 roku został dowódcą batalionu fizylierów, biorąc udział w bitwach pod Colombey, Noisseville oraz w oblężeniu Metzu podczas wojny z Francją w latach 1870-71. Po upadku twierdzy Metz, krótko dowodził pułkiem, jednak ciężko ranny w prawy łokieć w bitwie pod Amiens, zmuszony był zmienić swoje plany życiowe.

Dallmer był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego i w dniu proklamacji króla pruskiego Wilhelma I na cesarza niemieckiego awansował na podpułkownika. 16 sierpnia 1871 roku cesarz Wilhelm nadał mu dziedziczny tytuł szlachecki. 22 marca 1873 roku Dallmer osiągnął stopień pułkownika, zostając jednocześnie dowódcą 1. westfalskiego pułku piechoty (nr 13) w Münster.

Otrzymawszy Order Królewskiej Korony II klasy, w marcu 1879 roku był dowódcą pułku w strukturach 27. Brygady Piechoty z siedzibą w Düsseldorfie. 11 czerwca 1879 roku uzyskał awans na generała brygady (generał major) oraz powierzono mu dowodzenie jednostką wojskową. Został także odznaczony Orderem Orła Czerwonego II klasy z liśćmi dębu oraz mieczami na pierścieniu.

W dniu 10 lipca 1880 roku przeszedł na stan spoczynku z ustawową emeryturą. W 1895 roku, z okazji 25. rocznicy bitwy pod Colombey, cesarz awansował go na stopień generała dywizji (generalleutnant).

Życie osobiste

W 1881 roku, 29 stycznia, Dallmer zawarł związek małżeński w Bremie z Lucią Christianą Delius, urodzoną w 1841 roku. Para nie doczekała się potomstwa.

---

Oceń: Leopold von Dallmer

---