Franciszek Rymkiewicz

---

Życiorys

Franciszek Rymkiewicz, urodzony 9 września 1767 roku, rozpoczął swoją edukację w gimnazjum jezuitów w Braniewie. Po pięciu latach, od 20 lipca 1772 roku, kontynuował naukę w jezuickim kolegium w Wilnie. Zakon jezuitów opuścił w 1773 roku, krótko po jego kasacie, będąc wówczas w wieku 17 lat.

W 1778 roku, najprawdopodobniej z powodu odmowy przyjęcia do litewskiego wojska, postanowił wstąpić do armii rosyjskiej, gdzie służył jako sierżant w starotulskim pułku piechoty. Jego kariera wojskowa rozwijała się szybko. Już w 1780 roku awansował na chorążego i objął funkcję adiutanta pułkowego. Kolejne awanse pojawiły się w krótkim czasie: w 1783 roku został porucznikiem, a w 1787 roku kapitanem.

Rymkiewicz brał udział w kampanii tureckiej w latach 1788–1789. Uczestniczył m.in. w oblężeniu i szturmie Chocimia, jak również w walkach, które miały miejsce pod Kiszyniowem oraz na terenie Mołdawii. W 1790 roku, powołując się na problemy zdrowotne, poprosił o dymisję, opuszczając armię rosyjską z tytułem sekund majora.

Pomimo starań, nie udało mu się wstąpić do armii polskiej przed końcem wojny w 1792 roku. Dopiero 9 sierpnia tego samego roku uzyskał awans na majora w nowo utworzonym batalionie strzelców litewskich. Niestety, 2 kwietnia 1794 roku, w związku z redukcją, ponownie musiał odejść, mając tytuł podpułkownika.

W czasie insurekcji kościuszkowskiej wrócił do służby, uczestnicząc w wyprawie do Wielkopolski pod dowództwem generała Dąbrowskiego, m.in. w zdobyciu Bydgoszczy. Wyróżnił się podczas oblężenia Warszawy, co zaowocowało awansem na generała majora 30 sierpnia. Po tym czasie stał się także członkiem Legionów Polskich we Włoszech, gdzie odniósł śmierć w 1799 roku w bitwie z Austriakami pod Adygą, w północnych Włoszech.

Dodatkowo, ważnym aspektem jego życia było członkostwo w wolnomularstwie. W okresie międzywojennym Rymkiewicz był także patronem koszar 62 pułku piechoty w Bydgoszczy, które mieściły się przy ulicy Warszawskiej.

---

Oceń: Franciszek Rymkiewicz

---